In dit stukje komt Peter, een oud collega van David op bezoek in zijn lab, Hij is erg sceptisch. “Nou, David,” begon hij met een lichte grijns, “dit ziet er in elk geval serieus uit. Maar vertel me eens, wat maakt dit allemaal nou zoveel beter dan wat we al kennen?” David glimlachte. “Laten we daar eens over praten,” zei hij, terwijl hij Peter uitnodigde om te gaan zitten. Hij wist dat dit gesprek een uitdaging zou worden, maar hij was vastbesloten om zijn passie over te brengen. Toch merkte hij al snel dat Peter niet openstond voor wat hij te vertellen had. Telkens wanneer David iets uitlegde over de plasma-technologie en hoe de velden inwerken op materie en bewustzijn, fronste Peter zijn wenkbrauwen en schudde hij zijn hoofd. “David, kom op zeg. Dit klinkt als iets uit een sciencefictionfilm. Magnetische en gravitationele velden die samenwerken om balans te vinden? Plasma dat je emoties beïnvloedt? Dit gaat tegen alles in wat we op de universiteit hebben geleerd.” David zuchtte. “Peter, ik snap dat het moeilijk te bevatten is, maar ik kan je laten zien hoe het werkt. Kijk, dit is een Cup of Life-reactor. Dit water is geladen met de energie van de gans—” Peter lachte schamper. “Water geladen met energie? Man, dit is gewoon water. Je ziet wat je wilt zien. En al die mensen die erin geloven, ze willen gewoon hoop hebben. Dit is een placebo-effect.” David voelde hoe zijn enthousiasme langzaam wegglipte. Hij had gehoopt dat Peter nieuwsgierig zou zijn, misschien zelfs zou willen experimenteren. Maar in plaats daarvan voelde hij alleen weerstand. “Weet je wat ik denk, David?” vervolgde Peter, zijn stem scherper nu. “Ik denk dat je jezelf aan het verliezen bent in een wereld van onzin. Je was altijd een slimme vent, iemand die logisch dacht. Maar dit? Dit is gewoon…” Hij haalde diep adem en schudde zijn hoofd. ” Je bent echt de weg kwijt man.”
