In dit stukje ervaart David voor het eerst de stem van het kosmisch bewustzijn die hem helpt de plasma te begrijpen.
Midden in de nacht gebeurde er iets bijzonders. David lag in een halfslaap, zijn hoofd nog vol van alle kennis die hij de afgelopen dagen had geabsorbeerd. In zijn droom bevond hij zich in een ruimte zonder vormen, zonder kleur, enkel gevuld met een zacht pulserend licht. En daar was een stem. Geen gezicht, geen persoon, alleen een stem die tegen hem sprak.
“Plasma is niet beperkt tot materie zoals jij dat kent. Het bestaat als een veld van intentie, van interactie tussen krachten. Begrijp dat het magnetische en gravitationele veld niet gescheiden zijn, maar samen een dans vormen. Dit is hoe het universum in balans blijft. Dit is hoe materie zich vormt uit energie.”
David voelde alsof hij de woorden niet alleen hoorde, maar ze ook begreep op een dieper niveau. Het was alsof de stem de losse puzzelstukjes in zijn hoofd aan elkaar probeerde te leggen.
“Je vraagt je af hoe plasma zich manifesteert,” vervolgde de stem. “Je hebt gezien hoe GANS wordt gevormd in zoutoplossingen. Maar wat als ik je vertel dat dezelfde principes gelden voor de vorming van sterren, planeten en zelfs bewustzijn? Alles volgt hetzelfde patroon. Begrijp dat jijzelf, net als het plasma, een veld bent van voortdurende interactie. Je bent niet gescheiden van deze kennis, je bént deze kennis.”
David wilde iets vragen, maar hij kon zijn mond niet bewegen. Hij voelde hoe zijn bewustzijn steeds verder werd opgerekt, alsof er een sluier werd opgelicht. En toen… werd hij wakker.
Hij staarde naar het plafond, zijn hart bonsde in zijn borst. Was dit zomaar een droom geweest?